Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Στην Ελλάδα για ένα μήνα...

Σε λίγες μέρες θα βρεθώ για ένα μήνα στην Ελλάδα. Είναι οι "διακοπές" που περιμένω με λαχτάρα και ανυπομονώ. Τελευταία φορά που είχα έρθει ήταν πέρσι τον Απρίλιο όπου και παρέτεινα την διαμονή μου για  να ψηφίσω στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Κυριακή ψήφισα και Δευτέρα μεσημέρι έπαιρνα την πτήση για Μπανγκόκ. 
Τελικά εκλογές ξαναέγιναν αλλά πλέον εγώ βρισκόμουν στην Βόρεια Κορέα...
Οκτώ μήνες μετά λοιπόν θα επιστρέψω. Ήδη κάνω το πρόγραμμα μου για να προλάβω σε ένα μήνα να χωρέσω όσο πιο πολλά μπορώ. Και όμως για πρώτη φορά η χαρά μου δεν είναι ξέγνοιαστη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι χαρά.  
Για πρώτη φορά, φοβάμαι. Ίσως ακούγεται παράξενο, ίσως ακόμα και λαϊκίστικο, δεν ξέρω μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε. Όμως φοβάμαι ότι θα επιστρέψω σε μια Αθήνα που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με όσα ήξερα μέχρι τώρα.
Φοβάμαι για αυτά που θα δω αλλά κυρίως για αυτά που θα νιώσω. Οι αριθμοί με τρομάζουν, τα νέα και οι εικόνες ακόμα περισσότερο. Θα ήθελα να αρνηθώ αυτή την πραγματικότητα και να προσποιηθώ πως δεν υπάρχει. Αλλά ξέρω πως θα είναι εκεί σε κάθε μου βήμα.
Δεν έχω κάτι έξυπνο ή κάτι φιλοσοφημένο να πω. Δεν θέλω να αρχίσω το κήρυγμα. Σίγουρα η κοινωνία μας υπήρξε επιδερμική και γελοία. Ξοδεύαμε πολλά, τα θεωρούσαμε όλα δεδομένα, μπλεχτήκαμε μέσα στην χρυσόσκονη της βλακείας και κάπου εκεί χαθήκαμε. Όμως και ποια κοινωνία δεν το έχει κάνει αυτό; Άραγε ήμασταν οι μόνοι που ζούσαμε μέσα σε μια γυαλιστερή σαπουνόφουσκα;
Δεν ψάχνω δικαιολογίες και έχω γράψει άπειρα κείμενα για τις ευθύνες μας ως κοινωνία και ως πολίτες. Αλλά να, είναι που πίσω από όλα αυτά τα λόγια και τις θεωρίες κρύβονται πάντα άνθρωποι, και όχι στατιστικά στοιχεία. Και πλέον κουράστηκα να ψάχνω ενόχους.
Σήμερα έμαθα πως ένας φίλος μας άνεργος εδώ και πολλούς μήνες βρήκε δουλειά σε μια εταιρεία ψωμιού. Ξέρετε από αυτές τις γνωστές που φτιάχνουν τα τοστ και τα κριτσίνια. Μου το είπε στο τηλέφωνο χαρούμενος. Ναι ήταν χαρούμενος γιατί θα εργάζεται 10 ώρες την ημέρα και θα αμείβεται 586 ευρώ μικτά. Και θα κάνει υπερωρίες που δεν θα τις πληρώνεται αλλά η εταιρεία θα δίνει δώρο στο προσωπικό της μια φορά το μήνα μία συσκευασία τοστ. Ναι δεν αστειεύομαι, είναι αλήθεια.
Ο φίλος αυτός έχει ένα μικρό παιδί 6 ετών και ενοίκιο να πληρώσει. Αναρωτιέμαι αν το ψωμί του τοστ θα του καλύψει τις ανάγκες.
Αυτά λοιπόν που διάβαζα στις εκθέσεις των διεθνών οργανισμών, αυτοί οι working poor είναι πλέον δίπλα μας. Είναι ο γείτονας μας, ο φίλος μας, ο ξάδερφος μας. Είναι αυτοί οι αναλώσιμοι που θα δουλεύουν ίσα για να αναπνέουν αλλά που ποτέ δεν θα δουν την ζωή τους να βελτιώνεται.
Και θα είναι και οι τυχεροί, διότι αυτοί τουλάχιστον έχουν δουλειά.
Δεν ξέρω λοιπόν αν θα έπρεπε να χαρώ για τον φίλο μου ή να κλάψω. ΄
Και αν εκείνος είναι από τους τυχερούς, τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους;  τους άτυχους, τους ευάλωτους, τους κατατρεγμένους;

11 σχόλια:

Elena είπε...

Με πονάει πάρα πολύ το γεγονός αυτό!! Ζω σε μια Ελλάδα που καταρρέει!! Γιατί? Τι έφταιξε? Τι μπορεί να γίνει ώστε να έχουμε όνειρα για το μέλλον? Φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε καν όνειρα , γιατί θα μας τα φορολογήσουν κι αυτά!!

Fran είπε...

Καταρρεει αυτο ειναι αληθεια..Τωρα θα ηθελα να πω κατι ομορφο του στυλ, ναι αλλα θα γεννηθει κατι καινουριο, θα ερθει η καθαρση, θα δουμε την ουσια κλπ κλπ..Ομως οτι και να πω δεν θα αλλαξει κατι απο τη ζωη της Μαριας, του Αντρεα, του Κωστα που θα δουλευουν για 400 ευρω και λενε και ευχαριστω...ουτε απο τη ζωη οσων βρεθηκαν στο δρομο..Δεν ξερω και εγω τι να πλεον..

Stylianos Papardelas είπε...

Έλα να φας σουβλακια. Όλα θα φτιάξουν ;)

Fran είπε...

Στέλιο κερνας??

Μαρία είπε...

Μολις γύρισα από Ελλάδα. Μένουμε Αμπου Ντάμπι με τον άντρα μου. Δεν θέλω να σε τρομάξω περισσοτέρο αλλά αυτή τη φορά (επειδή πηγαινοερχόμαστε συχνά) την νιώσαμε την διαφορά!...κοντέψαμε να πάθουμε κατάθλιψη. Δεν ακούσαμε ούτε ένα ευχαρίστο νέο!..μπορεί και να έτυχε,να ήταν στραβός ο μήνας. Θέλω να είμαι αισιόδοξη για τους φίλους και την υπόλοιπη οικογένεια που ζει εκεί αλλά δεν ξέρω πως...μόνο ένα ντοκυματέρ στην Νετ του Κούλογλου με έκανε να αναθαρρήσω που έδειχνε κάποιους άνθρωπους που με πρωτοποριακούς τρόπους προσπαθούν να παλέψουν την κρίση. Ελπίζω γιατί δεν θελω να είμαι για πάντα οικονομική μεταναστρια, ελπίζω κάποτε να γυρίσω....

ασγκαρντ! είπε...

Ενα πραγμα δε θελω να γινει. Καποτε να γραφεις για την ανθρωπιστικη κριση στην Ελλαδα , διπλα απο ποστ της Σομαλιας ,του Κονγκο και της Σιερα Λεονε.

Αλλα αυτο ειναι υπερβολη, ε?

Fran είπε...

Μαρία ναι και εγω το ιδιο συναίσθημα έχω, ολο και κατι χειρότερο βλεπω καθε φορα...

Ασγκαρντ ελπίζω οχι! Δεν θα γίνουμε Σομαλια αλλα θα γίνουμε αυτο που ειναι οι περισσότερες μεσαίου εισοδήματος χωρες: μια πλουσια τάξη που θα κινεί την οικονομία και απο κατω οι υπόλοιποι που θα δουλεύουν για τη ευημερία της.. Νομίζω θα δουμε πολλες αλλαγές. Και αυτο που λέω για οσους γινουν working poor μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλα δεν ειναι καθολου...
Κα σκεφτείτε διπλα σε αυτους τις υπόλοιπες ευάλωτες ομάδες...

elisavet είπε...

Με ανθρώπους σαν το Στέλιο δεν φοβάμαι! Πάντως για τις παραστάσεις του Akram Khan δεν υπάρχουν και πολλές θέσεις!!! Κάτι έχει μείνει ακόμα. Εγώ λέω θα τα καταφέρουμε.

Irene είπε...

Fran, Καλό Μήνα σου εύχομαι..Αν και σε γνώρισα από το μπλογκ σου, οφείλω να ομολογήσω οτι σε παρακολουθώ και σε διαβάζω και ειλικρινά ασπάζομαι ιδιαίτερα αυτά που γράφεις...Ανήκουμε σε αυτή τη γενιά των ανθρώπων που μεγαλώσαμε με αισιοδοξία, πολλές ευκαιρίες και με πίεση για πολύ πολύ εκπαίδευση κ όσοι μπορέσαμε την αποκτήσαμε και με το παραπάνω μιας και βγάζαμε τα αποθημένα τον γονιών μας, που δεν είχαν οι ίδιοι τις ίδιες ευκαιρίες και την ίδια πρόσβαση στην γνώση...Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και τα λοιπά... Τώρα ζούμε σε μια χώρα που κυριολεκτικά πασχίζει να σταθεί όρθια και να περισώσει ότι μπορεί να σωθεί και κάπου εκεί μέσα απλοί και καθημερινοί άνθρωποι πασχίζουν με τίμιο τρόπο να βγάλουν τον άρτο τον επιούσιο...χωρίς ασφάλεια, με αποδοχές κομμένες κατά το ήμιση, μικρά παιδιά στο σπίτι, ένα ενοίκιο ή ενα στεγαστικό και τους πολιτικούς να εξακολουθούν να πληρώνονται αδρά για να λένε "ΘΑ"... Αν αλλάξουμε τότε υπάρχει φως...αν όχι είμαστε άξιοι της δικής μας μοίρας....απλά....

Fran είπε...

Ειρηνη έχω αρχίσει να σκέφτομαι οτι αυτη η καραμέλα του να αλλάξουμε, να επιστρέψουμε στις αξίες, να δουμε το νόημα πισω απο τη χρυσόσκονη που μας τύφλωνε κλπ κλπ εχει παιχτεί πολυ....Παρα πολυ κατα τι γνώμη μου...Ναι συμφωνω απόλυτα οτι το ανόητο lifestyle εκανε ζημιά, συμφωνω οτι ως λαος ειμαστε κοινωνικά ανευθυνοι και παρτακηδες, το αποδείξαμε άλλωστε και με το ποιους στειλαμε στη βουλη στις τελευταίες εκλογές. Ομως νομίζω πως υπερτονιζεται ολο αυτο για να μη δουμε την μεγαλη εικονα: και αυτη ειναι πρώτον το διεφθαρμένο πολιτικό συστημα που μας έφερε ως εδω αλλα και το γενικότερο οικονομικό συστημα που επιβάλλεται πλεον παντου. Αυτη τη στιγμη σε ολες τις χωρες επιχειρείται η επιβολή ενός σκληρού φιλελεύθερου μοντέλου οπου δημιουργεί τεράστιες ανισότητες, συρρικνωνει τη μεσαία τάξη, δημιουργεί μια ολιγαρχία πλουσίων και μια κατηγορία αναλώσιμων εργατών που έιναι η πλειοψηφία. Αυτο το μοντέλο με τις αποκρατικοποιήσεις, την εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας, την καταστολη καθε διαμαρτυριας, την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας, δημιουργεί πολιτες δυο ταχυτήτων παντου. Ενοχές και ευθύνες υπαρχουν σε ολους τους λαούς, ομως υπαρχουν τεράστιες ευθύνες στις πολιτικές ελίτ οι οποίες ομως συνεχίζουν να δρουν χωρις καμια συνέπεια.

Ανώνυμος είπε...

"έχω αρχίσει να σκέφτομαι οτι αυτη η καραμέλα του να αλλάξουμε, να επιστρέψουμε στις αξίες, να δουμε το νόημα πισω απο τη χρυσόσκονη που μας τύφλωνε κλπ κλπ εχει παιχτεί πολυ.."

ΠΕΣ τα κοριτσαρα μου, πες τα!!! Μια ζωη στα μνημοσυνα ειναι ολοι! Αστα πισω τα μνημοσυνα. Απο εδω και μπρος τι κανουμε... Τις καλημερες μου απο το κρυο Uk.

Tom

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...